Modularny monolit – kompromis pomiędzy architekturą monolityczną a mikroserwisową

Co zrobić, gdy Microsoft Excel przestaje wystarczać? 

Zespół Digital& w PwC Polska stanął przed wyzwaniem stworzenia narzędzia, które zastąpi używany do tej pory dokument Microsoft Excel w procesie śledzenia alokacji członków zespołu na projekty. Jakie wady dotychczasowego rozwiązania skłoniły zespół do szukania nowego? Przede wszystkim mnogość skomplikowanych formuł, które nie zawsze się sprawdzają w dokumencie współdzielonym przez dużą grupę osób.

Rozproszenie dokumentów po różnych systemach

Poza samym Excelem minusem w dotychczasowym procesie był fakt rozproszenia niezbędnych do alokacji pracowników dokumentów po różnych zespołach PwC z innych krajów, a co za tym idzie również po różnych niespójnych ze sobą systemach.



 

Rozwiązaniem okazała się platforma Talent Pool, zbudowana przez zespół Digital& w PwC Polska w celu alokacji pracowników do realizacji projektów. Jakie cechy charakteryzują Talent Pool?

• integracja danych dotyczących osób pracujących w organizacji z systemu Workday oraz iPower,

• możliwość szybkiego alokowania osób na projekty,

• przetwarzanie profili członków zespołu i możliwość wyszukiwania odpowiednich osób na konkretne stanowisko.

Architektura modularnego monolitu

W celu szybkiego wdrożenia aplikacji Talent Pool na środowisko produkcyjne, nie odbierając sobie możliwości skalowania systemu w przyszłości, wykorzystano architekturę modularnego monolitu. Jest to idealny kompromis pomiędzy architekturą monolityczną, a mikroserwisową. Pozwala na szybkie rozpoczęcie projektu i adaptowanie architektury do potrzeb biznesowych zmieniających się podczas rozwoju produktu.

W architekturze modularnego monolitu najczęściej stosowanym rozwiązaniem jest jedna baza danych oraz jedna jednostka wdrożeniowa, w ramach której znajdują się wydzielone moduły. Potencjalni klienci mogą komunikować się z aplikacją poprzez API.

Najważniejsze zalety rozwiązania:

• rozdzielenie logiki biznesowej pomiędzy niezależne moduły. Otwarcie ścieżki na wyskalowanie poszczególnych elementów systemu w przyszłości,

• niezawodna komunikacja między modułami,

• uproszczony proces wdrożeniowy systemu w porównaniu z architekturą mikroserwisową,

• możliwość równoległej, niezależnej pracy nad wieloma częściami systemu w tym samym czasie.

Pułapki rozwiązania:

• ryzyko zbyt częstej komunikacji między modułami, co może skutkować problemami z wydajnością po rozproszeniu systemu,

• możliwość skalowalności wyłącznie całego systemu, dopóki nie zastosujemy architektury rozproszonej,

• niespodziewane zakończenie pracy jednego z modułów wpływa na stabilność całego systemu.
  

Przykładowe kroki tworzenia systemu od początku

1. Rozpoczęcie od architektury modularnego monolitu.
2. Rozwój poszczególnych modułów w ramach systemu.
3. Wdrożenie pierwszej wersji aplikacji na środowisko produkcyjne.
4. Telemetria, analiza obciążenia modułów. Obserwacja, czy architektura spełnia założone standardy.
5. Adaptacja architektury w zależności od potrzeb, utrzymywanie rozwiązań celujących w serce wymagań biznesowych.