Sztuczny ruch telekomunikacyjny – nadużycia w roamingu (część 2)

Schemat sztucznego ruchu telekomunikacyjnego w roamingu

Przykładowy schemat może wyglądać następująco. W pierwszym kroku u jednego z krajowych operatorów są nabywane usługi postpaid. Następnie karty są wywożone do jednego z krajów, który rozlicza się z polskim operatorem w standardzie TAP – np. do Nigerii.

Sztuczny ruch telekomunikacyjny jest generowany za pośrednictwem polskich kart SIM np. z Nigerii na Seszele. Na Seszelach zarejestrowane są pozostałe numery oszusta, które zostały zakupione od tamtejszego operatora i zostały zarejestrowane jako tradycyjne numery lub usługi premium.

Bardzo często numery o podwyższonej płatności (PRS) są aktywowane na chwilę przed rozpoczęciem generowania sztucznego ruchu, tak aby utrudnić ich namierzenie przez regulatora (np. GSM Association). Polski operator dokonuje płatności na rzecz swojego odpowiednika w Nigerii za możliwość korzystania z jego sieci i za połączenia wykonane na Seszele. Telekom z Nigerii rozlicza się z operatorem na Seszelach, który w dalszym etapie płaci podmiotowi posiadającemu dany zakres numeracji.

Opisane wyżej nadużycie przybrało w ostatnich latach na sile ze względu na coraz łatwiejsze sposoby tworzenia sztucznego ruchu. Wraz z rozwojem technologicznym i pojawieniem się smartfonów oszuści dostali narzędzia, dzięki którym są w stanie dokonać symulacji kilku połączeń jednocześnie. Za pomocą funkcji telekonferencji jedna rozmowa jest zawieszana, a kolejna inicjowana. Za zawieszone połączenia cały czas są naliczane opłaty z racji upływającego czasu. Oszuści, mając dziś do dyspozycji takie możliwości, nie muszą inwestować w specjalne programy do generowania sztucznego ruchu, wystarczy kilka smartfonów.

Sztuczny ruch telekomunikacyjny w tzw. roamingu krajowym

Monitorowanie ruchu wewnątrz sieci również ma dla operatorów duże znaczenie. Operatorzy komórkowi, nieposiadający pokrycia zasięgiem własnej sieci populacji w danym regionie, korzystają z usług roamingu krajowego, czyli ze stacji bazowych – Base Transceiver Station (BTS) – innego operatora. Operator wirtualny płaci innemu operatorowi za korzystanie z jego sieci. Ponadto operatorzy rozliczają się jeszcze między sobą w zamian za przyjęcie połączenia do swojej sieci. Rozliczenie odbywa się w oparciu o stawki MTR – Mobile Termination Rate (więcej w poprzednim artykule).

Wyobraźmy sobie sytuację, w której sztuczny ruch jest generowany z dużej ilości kart operatora X do operatora Y. Operator X w trakcie trwania połączenia korzysta z roamingu partnera krajowego –  operatora Z. W takiej sytuacji telekom X, z którego kart inicjowane są połączenia, jest narażony na koszty związane z opłatami MTR za obsługę połączenia przez operatora Y. Dodatkowo musi zapłacić operatorowi Z za udostępnienie sieci, tj. za możliwość skorzystania z jego przekaźników. W takim przypadku może dochodzić również do ograniczenia przepustowości sieci, a klienci, uczciwie korzystający z usług operatora, mogą mieć problem z nawiązaniem połączenia. 

Ta sytuacja jest szczególnie dotkliwa dla operatorów wirtualnych (nieposiadających własnych przekaźników). Operatorzy infrastrukturalni (dysponujący własnym poszyciem masztami BTS) coraz częściej zawierają między sobą umowy w ramach roamingu krajowego i ustalają stałą opłatę, niezależną od ilości przesłanych danych. Co prawda udział operatorów wirtualnych to niespełna 2% rynku telekomunikacyjnego w Polsce. Mimo to wygenerowanie dużego użycia w sztucznym ruchu może znacząco wpłynąć na kondycję finansową takiego operatora.

W przypadku nadużycia związanego z generowaniem sztucznego ruchu telekomunikacyjnego możemy mieć teoretycznie do czynienia z działaniami na szkodę operatora przez innego operatora telekomunikacyjnego. Mianowicie może mieć to miejsce w sytuacji, w której z jednej karty SIM z usługą abonamentową unlimited wykonamy połączenia np. na 100 tyś. minut do innego operatora. W takim przypadku telekom, z którego karty SIM zostały zainicjowane połączenia, musi zapłacić opłatę MTR operatorowi przyjmującemu jego ruch.

W kolejnej części publikacji nt. nadużyć w branży telekomunikacyjnej skupimy się na zjawisku generowania ruchu przez maszyny Fixed-Cellular Terminal (FCT) oraz włamywaniu się do centralek telefonicznych typu Private Branch Exchange (PBX).